Sinds 1975 is onze tuin steeds weer meegegaan met veranderingen in aanleg, aanplant en soorten. Wij houden ervan om de tuin niet te gecultiveerd te laten zijn. Dat is ook de reden dat wij veel bodembedekkers hebben om de groei van kruiden makkelijker te beperken op bepaalde plekken.

Het is een meanderende tuin met stukken die we laten zijn zoals het komt. In het voorjaar bepalen we wat echt mag blijven. Jonge stekken van bomen planten we het liefst in de omgeving. We houden beiden heel veel van de natuur en dat in de breedste zin van het woord. Het liefst geen tegels, of niet te veel. Lekker eerlijk verkoelend gras. En zoveel mogelijk ronde, organische vormen. Velen zeggen: dit is een ongekende, verrassend groene ruimte te midden van alle drukte. Een oase. En daar kunnen we het alleen maar mee eens zijn.

Verder is Elisabeth Artis’t. Natuur-fotograaf, schilder, dichter, schrijver.